Een zelfgekozen gebondenheid, die werd verzegeld, met een 24 uur "gekooide" machteloosheid.

Een aantal weken geleden had ik hem uitgenodigd, voor een gesprek had ik gelijk gezegd. Wetende dat bij sub’s dan het hoofd gelijk overuren gaat draaien met gedachten als ohoh, ik heb vast wat fout gedaan, ze is vast boos”, had ik hem nog wel laten weten dat er niet iets ergs zou zijn.

Hij kwam en in mijn studio zittend begon ik te praten en hij te luisteren. Gaandeweg het gesprek stelde ik hem een vraag, zei dat ik besefte hiermee natuurlijk uit het niets te komen, dus gaf aan dat  ik niet gelijk een antwoord wilde hebben, maar hij er eerst rustig over moest gaan nadenken en vragen gewoon moest stellen. Uiteindelijk is het nog al wat, een behoorlijke stap om te nemen voor beiden (ik met het voordeel alle overwegingen al te hebben genomen en voorbereid te zijn als vraagsteller).
Aan het einde voor zijn vertrek kon ik aan alles duidelijk zien dat de vraag een behoorlijke impact had gemaakt.
Daags erna kwamen er vragen mijn kant op, gaf hij aan het internet te hebben geraadpleegd, gelezen te hebben (wat nog meer vragen bij hem op had geroepen) die ik beantwoorde en blij te zien dat hij zich echt verdiepte in de materie om een goed overwogen beslissing te kunnen gaan maken.
En niet heel veel later kwam er een antwoord en dus een beslissing van zijn kant. Op mijn vraag of hij de keuze zelf helemaal had gemaakt, of misschien het nog in een “groep had gegooid”, kreeg ik terug dat hij het met een vriend had besproken en die, hem ook had kunnen helpen bij het maken van zijn keuze. Heel fijn dat die gelegenheid er voor hem was, hij dat zelf ook had aangedurfd om van een “hulplijn” gebruik te maken, het maakte mij extra blij.

Een antwoord was er en voor mij de tijd om een volgende stap in te zetten en dus zette ik een datum vast. En kon ik beginnen met het treffen van de nodige voorbereidingen en mijn hoofd begon al niet veel later een soort van overuren te draaien en was grotendeels alleen nog maar hiermee bezig. Het is altijd mijn uitdaging om verrassend te zijn maar in het geval van een collaring moet dat een soort van overtreffende trap zijn, die echt heel speciaal moet zijn, alleen al vanwege het feit dat je zoiets maar 1 keer samen ervaart en een ander je eigendom maken/de ander zichzelf zo aan je laten geven, moet gewoon een supermooie herinnering nalaten.

Een extra moeilijkheidsfactor de Covid periode die nu speelt, moest in mijn beleving juist absoluut geen stoorfactor worden, al kon ik niet om dat obstakel heen.
Tja, wat ik in mijn hoofd heb, heb ik niet in mijn gat zitten hoor ik wel eens vaker en ook nu weer kwam dat uit.

Zoekende op het internet stuitte ik op mondkapjes die perfect bij het thema van de collaring, wat ik had gekozen, aan zouden sluiten en dus maakte ik haast deze te bestellen. De naam van de mondkapjes is Birdcage. Gelijk moest ik denken aan een stuk wat ik eerder heb geschreven over een huisje, een vogeltje en een kooitje. Mijn metafoor over hoe ik tegen kuisheid aankijk.

In zijn profiel staat chastity devices (wearing) bij zijn Fetishes aangevinkt. En eerder in zijn tijd dat hij bij mij komt, had hij al een door hemzelf aangeschafte (one size fits most) eens meegenomen.
Dat deze collaring dan ook in juist het teken van in vrijheid zelfgekozen gebondenheid zou staan, was voor mij een zekerheid.

Nu was het tijd om te gaan denken over mijn outfit, ook die moest de symboliek hebben en dragen binnen dit gegeven. Al gauw viel mijn gedachten op mijn hakken met slotjes en sleutels, check. Mijn leren slip met ijzeren kettinkjes, de heer heeft iets met kousen zien, dus koos ik bewust voor een legging met kous motief, mijn haar werd een staart, vastgezet met mijn ijzerentouw haarspeld, Mijn top had een subtiele inkijk door een gaas band heen welke een extra diepte inkijk geeft tussen mijn borsten. Een oorbel met ijzeren kettinkjes en dit alles was compleet met mijn halsketting waar een vogelkooitje aan hangt.

De weken voorafgaande naar de datum besteedde ik verder door subtiel dingen uit te vissen, die voor mij belangrijk zijn om mijn plan en verrassing verder uit te kunnen werken, op zo een manier dat ik zeker wist de spanning op te bouwen en niets te verraden te gelijkertijd.

Tja, mindplay is en blijft toch echt één echt van mijn favorieten dingen binnen de SM.

En blijkt zijn zelf voor fetlife gekozen naam niet een speciale betekeniswaarde voor hem te hebben. Dat maakt dat ik er eigenlijk zelf niets mee wil doen.

Ik besluit te gaan stoeien om te zien of ik dan iets bedenken kan, (anders dan de bestaande naam van zijn profiel), die wel een symbolische waarde heeft, om hem mee te laten tekenen na zijn collaring. Omdat hij eigenlijk ooit zelf heeft besloten berichtjes, zijn mails aan mij, te sluiten met Franstalig, besloot ik het ook in die hoek te gaan uitvogelen. Dan heb ik weer een soort van “samenkomst” ook hierin.

En ik koppelde alvast wat mogelijk was, terug, in overleg met de andere personen die ik erbij had gevraagd/iets voor mij zouden helpen, erbij.

Daags voor de bewuste datum stuurde ik een berichtje (naar mijn toekomstige eigendom) waarin stond “Als ik het mij goed herinner heb je een kuisheidskooi (je hebt hem wel eens om gehad in de studio), ik weet alleen niet meer of dat een vast systeem was of met losse onderdelen slotje en zo. Maar neem deze morgen maar in zijn geheel mee.”
Tijdens het schrijven hiervan hoopte ik dat er uiteindelijk een los slotje bij zou zitten wat te verwisselen is, omdat ik juist met dat slotje een plan had bedacht.
Een bevestigend antwoord kwam terug “hij nam het mee”. Weer een stukje af.

De dag zelf volgde op een nacht van onrustig slapen. Waarin mijn gedachten heen en weer waren geschoten met gedachten als “heb ik alles nu? Vergeet ik niets? Gaat het mij wel lukken? Je kunt het per slot van rekening niet over nieuw doen, het moet in één keer goed.
Al vroeg was ik dan ook op en o.a. bezig mijn outfit klaar te leggen en dat wat moest te verzamelen. Wetende dat om klokslag 14,00 mijn deurbel zou gaan en er een heel zenuwachtig persoon binnen zou stappen dan. En stuurde ik nog snel een berichtje (naar de gene waar we later die dag zouden doorbrengen) of hij toevallig muziek had van Myléne Farmer, een Franstalige zangeres.

14,00 uur, ik ben gekleed, klaar, de deurbel gaat, ik open de deur en volgens afspraak stapt een heer binnen, loopt gelijk door naar mijn natte ruimte en overhandigt mij daar een heel mooi boeket met één blauwe bloem daarin verwerkt (er zal altijd blauw in zitten, dat heeft hij al besloten vanaf zijn eerste bloemen die hij aan mij gaf).
Ik geef hem de eerste input dat we niet hier blijven maar ergens naar toe zullen gaan. En ik zeg dat hij mij nu iets mag afgeven en neem zijn kuisheidskooi in ontvangst. Vervolgens laat ik hem wachten in de natte ruimte om hem zo op te halen als we vertrekken. Stuur een berichtje weg dat we nu vertrekken, sluit mijn computer af, pak de spullen die mee moeten en niet veel later zitten we in de auto, ik weet waar naar toe, hij volledig in het ongewisse. Op zich vind ik dat al heerlijk, ik geniet en bemerk de spanning, in niet alleen zijn lijf.

Onderweg praten we toch gezellig over van alles en nog wat. En ook ik wordt spontaan verrast als ik hem hoor zeggen “ ik wil mijn profielnaam aan gaan passen als U vind dat Durkon niet meer passend is” Poeh, deze kwam echt uit het niets en had ik niet aan zien komen, wat een eer valt mij ten deel. En tegelijk besef ik mij dat hij helemaal niets weet over een nieuwe naam of wat ik bedacht heb en in mijn hoofd heb zitten. En tussen “neus en lippen” door als we bijna de betreffende afslag naderen, vraag ik hem “wat vind je bolder klinken mat of tam. En ik hoor “tam”. Stiekem in mijzelf juich ik nu, hij weet nog van niets, maar heeft per ongeluk zojuist mijn hoop spontaan terug geroepen. De autorit duurt uiteindelijk anderhalf uur en totdat we voor de deur staan heeft mijn s. geen enkel idee waar hij naartoe gebracht gaat worden en wat hem te wachten staat, anders dan dat hij weet zijn collaring te krijgen deze dag.

Niet heel veel later wordt hij naar een andere ruimte gestuurd met de opdrachten zich daar van zijn kleding te ontdoen, en dan te wachten. En geef ik hem zijn mondkapje waarbij ik vertel deze voor te doen en niet meer af, zolang hij hier is.

En een tijd later stappen ik en de persoon (de gene die sinds jaar en dag “mijn” fotograaf is en mijn hele lieve vriend) die hij inmiddels ook heeft ontmoet, de ruimte ook binnen. Waar sfeervol de betreffende muziek op de achtergrond hoorbaar is.
Een gespannen wachtend persoon tref ik aan. 

Voor hem staande, begin ik te vertellen dat deze collaring geheel in het teken zal staan van zijn vrijwillige gekozen ge-en verbondenheid aan mij. En dat deze juist ook geheel in het teken staat van mijn ooit geschreven stuk.
Dat er foto’s worden gemaakt als een blijvende zichtbare herinnering.
Dat er een merkteken gezet zal worden als tijdelijke zichtbare herinnering, die daarna in zijn hoofd blijvend zal zijn.
Dat de middag verder opgevuld zal worden met opgeven van vrijheid om juist vrij gekozen daarna een weg te kunnen gaan vervolgen.
En dat als deze dag achter ons ligt hij mag tekenen met de naam “tam” en vertel erbij dat dat staat voor de betekenis “tout à moi”. Spontaan zie ik een grote glimlach op zijn gezicht verschijnen en hoor “SUBLIEM gevonden”.
En ik vertel hem dat normaal gesproken het een kick van hem is om zichzelf uit een bondage te kunnen bevrijden, daar waar dat vandaag dan ook juist niet het geval zal zijn. Maar dat hij wel mag vliegen.
Aan het einde van deze middag vertel ik hem nog dat hij zich de volgende ochtend om 12,00 uur weer bij de studio mag melden.
En overhandig hem zijn kuisheidskooi waarbij ik de bijbehorende sleutel en het slotje, vervang voor een ander die hij mag gebruiken, om zijn kuisheidskooi mee af te sluiten nadat hij deze heeft omgedaan. De sleutels hiervan geeft hij natuurlijk wel netjes aan mij.

Omdat het op de terugweg naar de hoofdstad enorm is gaan gieten besluit ik hem thuis af te zetten en niet op eigen gelegenheid volledig natgeregend thuis te laten komen. Omdat zijn fiets dan ook bij de studio staat, zeg ik hem morgen bij zijn huis op te komen pikken.

De volgende ochtend als hij is ingestapt en we net weer op weg zijn vraag ik “en hoe heb je geslapen?” Waarop hij begint te vertellen , zo goed als niet omdat hij veel last heeft gehad van zijn kooi. En ik glimlach terwijl ik zeg, mooi dan weet je nu gelijk waarom mijn idee bij kuisheidskooien anders is dan de standaard.

Mooi binnen de afgesproken tijd komen we aan op (voor hem) weer een nieuw adres en bel ik aan. Boven vertel ik hem dat ik een cadeau voor hem heb laten maken.
Iets wat hij altijd bij zich kan dragen, waar niemand iets bij zou bedenken als het gezien word, maar wat voor ons beiden alle betekenis heeft.
Nu zal hem ook duidelijk worden waarom ik het slotje van zijn kuisheidskooi heb omgeruild met een andere toen hij deze omdeed en afsloot.
En hij mag een Dogtag in ontvangst nemen met daarop de datum van de dag ervoor en de woorden die hij altijd aan mij schrijft vanaf het prille begin ”tout a vous”.

Daarna nemen we afscheid en rijden we terug naar de studio.

Daar aangekomen overhandigt hij mij zijn zelfgemaakte cadeau, wat we, om de symboliek voort te zetten, ook echt in een kistje opsluiten (zoals dat volgens de uitleg erbij, behoort). En mag hij zichzelf van zijn kuisheidskooi ontdoen en bevrijden.
Om vervolgens als een gebonden en gecollarde sub en daarmee mijn eigendom, op zijn fiets naar huis te vertrekken.

Vanaf nu ben ik zijn Mw. Jacqueline }t à m{

 zijn verslag

Het verslag van mijn collaring

Het is een zaterdag en aan de oppervlakte lijkt het een normale zaterdag, maar vandaag heb ik een afspraak met mevrouw Jacqueline. Oom het erger te maken, het is niet zomaar een afspraak. Vandaag is de dag dat ik gecollard zal worden.

Alles begint enkele weten eerder. Op 8 augustus heb ik een afspraak met de mevrouw. Alles gaat goed en ik ben blij om weer een sessie te mogen ondergaan na de lockdown. Aan het einde van de sessie vraagt de mevrouw me de volgende dag te bellen om twaalf uur. Wegens een eerdere opmerking over roodbond vee versus lakenvelders heb ik me verdiept in koeien en verwacht dan ook overhoord te worden. Het gesprek gaat echter heel anders, mevrouw Jacqueline vraagt me later op de middag langs te komen, ze wil met me praten. Dit is geen goed teken, ergens moet ik een grote fout hebben gemaakt, waarom zou ze anders met me willen praten. De rest van de dag pieker ik om er achter te komen wat ik dan toch fout zou hebben kunnen doen, uiteindelijk zit ik dan tegen het einde van de middag bloed nerveus tegenover de mevrouw. Nu zal ik horen wat ik fout heb gedaan, nu zal ik horen wat mijn straf wordt. Maar het loopt heel anders. Meesteres Jacqueline vraagt of ze me mag collaren. Dit is een wending die ik niet had zien aankomen, ik ben dan ook met stomheid geslagen. Wat betekent een collaring, wat betekent het voor mij, wat betekent het voor haar? Hoe is het anders dan de situatie die er nu al is? De Meesteres legt geduldig uit wat het allemaal betekent en het antwoord dat in de verte al opdoemde, wordt steeds duidelijker. Ik accepteer, maar toch wil ik wil nog even nadenken. De volgende week lees ik van alles op het internet over collarings en stel de Meesteres nog verschillende vragen maar uiteindelijk houd ik het niet meer uit en bel ik haar om te zeggen, ik accepteer.

Enkele weken gaan voorbij en eind september komt naderbij, eind september heb ik een nieuwe afspraak bij de Meesteres. Ondertussen denk ik na over wat ik als aandenken zal meebrengen voor de Meesteres. Met klei en een stylus poog ik mijn diep weggestopte kennis van het oud Babylonisch weer op te rakelen om in tablet vorm aan mevrouw Jacqueline te kunnen presenteren, een tablet waarop geschreven staat dat ik van haar ben.

De bewuste zaterdag is daar en ik ben nerveus. Ik wacht tot een uur of elf voordat ik ga douchen, misschien komt er nog een kledingvoorschrift van de mevrouw. Er komt niets en ik houd het niet meer uit, zorgvuldig  scheer ik me van boven en van onderen en kies ik schone kleren uit. Na een lichte lunch klim ik op mijn fiets en ga ik alvast maar de kant van de Meesteres op. Mijn fiets parkeer ik bij haar studio en ik ga nog even op jacht naar een mooie bos bloemen. De jacht slaagt maar ten dele, het is een mooie bos bloemen geworden, maar ik had liever wat meer blauwe bloemen in het boeket gehad. Het is nog geen tijd en ik zoek nog ene bankje op om de laatste paar minuten door te brengen, met kloppend hart bel ik uiteindelijk aan, het is zover. De Meesteres laat me binnen en dirigeert me naar de natte ruimte, daar aangekomen komt de verrassing, de collaring zal niet plaatsvinden in de studie van de mevrouw, we gaan heel ergens anders heen. Nu ik eenmaal in de handen van mevrouw Jacqueline ben zakt mijn nervositeit en de rit naar de locatie verloop rustig. Als de locatie dichterbij kom stijgt mijn nervositeit weer. Na een beetje conversatie begint het spel, de Meesteres en de eigenaar van de locatie binden mij vast op een kruis en dat kruis wordt vervolgens door middel van een takel voor en achter in de lucht gehesen. Ik zweef nu ondersteboven aan een kruis en de Meesteres heeft vrij spel, daar maakt ze dan ook graag gebruik van. Na de diverse spelelementen van de mevrouw te hebben overleefd, maken de Meesteres en de eigenaar van de locatie mij weer los en begint het tweede gedeelte. Nu vind de Meesteres het tijd om haar markering op mijn lijf aan te brengen, met behulp van een soldeerpen schrijft ze haar boodschap op mijn borst. Ik ben van haar. Het is nu officieel, ik ben van haar en ik kan niet meer terug. Als de sessie ten einde loopt vertelt de Meesteres me dat ik mijn kuisheidsgordel om moet doen en dat ik de sleutels van het slotje aan haar moet geven, pas de volgende dag zal ze me bevrijden. Het is laat als we terugrijden, ik heb honger, mijn kuisheidsgordel schuurt en het regent. Gelukkig bied de Meesteres aan om me thuis te brengen, zodat ik niet van af haar studio door de regen terug hoef te fietsen. Ik maak graag gebruik van dit aanbod.

Zondag middag wordt ik opgehaald door de Meesteres, de bedoeling is dat we de persoon gaan bezoeken bij wie zij mij ‘collar’ besteld heeft, om deze op te halen. Ondanks dat ik slecht geslapen heb, de kuisheidsgordel schuurt pijnlijk en heeft me uit mijn slaap gehouden, is het vooruitzicht om weer met mevrouw Jacqueline in de auto te mogen zitten genoeg om mij m’n pijn weer even te doen vergeten. Aangezien ik op mijn werk en op bepaalde privé aangelegenheden geen collar wil dragen heeft de Meesteres een leren sleutelhanger laten maken met daarop de datum dat ik van haar werd en een boodschap die aangeeft dat ik van haar ben. Helaas zijn de boodschap en de datum niet helemaal zoals gehoopt

dus ik zal nog wat langer moeten wachten op deze fysieke manifestatie van haar eigenaarschap. Eenmaal terug bij haar studie bevrijdt ze me van de kuisheidsgordel en krijg ik een kans om mijn (Babylonische) huisvlijt aan te bieden. Zeer tevreden fiets ik weer teug naar huis. Het is gebeurd ik ben van haar en dan kan me niet meer afgenomen worden.

t à m {Mw. Jacqueline}

Inmiddels zijn we een jaar verder en hebben we weer een collaring gevierd. Deze keer mocht ik wel een echte zichtbare collar bij hem omhangen.

Hier het stukje aanloop er naar toe.

Vanaf begin september hebben we elkaar een vijf tal keren gezien, soms wat korter soms wat langer maar iedere keer net wel even anders wat locatie, moment van de dag, of reden waarvoor. Ook mijn dame curly was een paar keer er bij geweest. In aanloop naar de sleutel van dit alles. Een jaar zou het zijn, nu, dat hij van mij is en ik hem, van mij, noemen mag. Voorbereidingen lopen soms net anders, en helaas was dat ook bij mij het geval. Eén keer had ik in deze periode af moeten zeggen, het kon niet anders.

Ook de deadline datum voor mij (voor wat het cadeau betreft) was niet een haalbaar gegeven geworden, maar daarvan bedacht ik mij dat het juist ook een leuke extra zou kunnen gaan worden, daardoor. Het voorgerecht, hoofdgerecht en sluitend met het toetje, alle "gangen" hebben we doorlopen, nieuwe dingen begonnen, vaste dingen bezegeld, het "menu" ontbeert geen enkele smaak.

Op de dag af een week, na zijn collardatum 1 jaar feestje, kon ik het dan eindelijk bij hem, tout à moi omhangen. (foto en sieraad gemaakt door damax) Ontwerp sieraad @ Mw. Jacqueline

Hier het stukje vervolg.

Nu, bijna zijn tweede collaringsdatum in het zicht komt en hoe toevallig, ik ook weer een afspraak had bij Damax, vond ik waar ik maanden naar zoekende was geweest.

Een "iets" wat perfect zou zijn om zijn "in noodgevallensleutel" in te kunnen bewaren.

Zo dat hij, waar nodig, er bij kan om even de collar af te kunnen doen.

Niet om onze verbinding te verbreken want daarvoor is meer nodig (hopelijk nooit nodig). Mijn tàm {Mw. Jacqueline}

© M. Jacqueline