Uit de oudheid of toch niet

schilderij Vrijheid geven aan mijn slaaf, in zijn hoofd, in zijn gevoel.

Wat hij al maanden zo hard nodig heeft, wat ook ik al maanden nodig had, niet van hem kon vragen en door zijn ziek zijn even geen optie was.

Nu nog steeds geen zweep, geen pijnigingen, niets van dat alles. Wel de mogelijkheden tot zijn dienen, nemen en ontvangen. Er zijn in zijn huis, hij aan mijn voeten zittend, mijn benen masseren en strelen, mijn vingernagels lakken in de kleur die hij al zo lang geleden had aangeschaft voor mij.

Het samen zijn, de koffie die hij achteruitlopend haalt, geen moment mij, zijn rug toe kerend, zijn buiging voor mij, zijn kracht in hemzelf.

Met niets en geen moment zal hij zijn rug mijn kant opdraaien, het zit in hem en zijn rituelen nu zo, dat het zelfs een omgekeerde zekerheid geeft aan hem. Namelijk die waarbij hij zichzelf straft als het hem per ongeluk wel gebeuren zou. Tenzij ik het van hem vraag omdat ik zijn rug nodig heb voor bijvoorbeeld de zweep.

Uitzien naar de halsband, het voelen, het horen van mijn stem, de twinkel in zijn ogen blij om mij te hebben in zijn huis.

Waar hij nooit op een stoel zal gaan zitten in mijn nabijheid, maar altijd automatisch zijn plaats aan mijn voeten weet. Heerlijk, dat geeft niet alleen hem, maar absoluut ook mij dat intieme van de "oudheid" in onze D/s.

Veel eerder heeft hij mij dit getekende (van Aubrey Beardsley) in schilderij gegeven omdat het precies is zoals onze D/s.

Daarom nu, mijn gelakte nagels en een kaart, van hem gehad, wat ik in deze foto laat samenkomen.

Deze keer hoop ik niet zo lang te hoeven wachten totdat hij mij weer dienen kan. En hoopt hij zich weer snel te mogen geven in zijn service.

Wauw wat een dag. FABRIQUE DES LUMIÈRES

Hoe de k u t opstart van de dag veranderde in een gigantisch wereldse ervaring en beleving.
Eerder had jij gevraagd of ik met je ergens naartoe zou willen gaan.
Vorige week had ik nog telefonisch contact gehad over de laatste dingen, zoals welke tijd bij je deur te zijn, vandaag was dan de dag.
De ochtend starten ik zoals altijd koffie zetten, computer opstarten en kijken naar de eerste post. Op het forum beland, zie ik dat er een reactie is onder een stuk van mijn hand wat sinds gisteren weer even bovenaan staat (door hernieuwd plaatsen) en bij een ieder in de feed daardoor voorbij komt. Ik lees het met verbazing maar besluit een keurig antwoord terug te doen. (Ik hoor het mijn mensen nog zeggen, ga u niet verdedigen).

Niet veel later sluit ik mijn computer af want ik moet weg. Ik heb een belangrijke intense dag voor de boeg waar ik naar uit zie.
Niet wetende hoe intens deze dag uiteindelijk zal blijken te worden, daar kwam ik gaandeweg achter.

Even voor de klok van 2 uur sta ik voor de deur en klop op het raam. Een blij gezicht doet de deur op een kier en verwelkomt mij, blij dat jij mij weer ziet. Zakt op je knieën begroet mij, op de voor ons vaste manier en staat op als ik jou de halsband heb omgedaan. Niet veel later vertrekken we met mijn auto naar iets wat jij heel graag wil zien, met mij.
Op de route er naartoe geef ik aan, deze ochtend, nog even te hebben getelefoneerd over het parkeerbeleid aldaar. En niet veel later als jij al geld gepakt hebt voor onze parkeerkosten, vertel ik dat weer lekker in je zak te stoppen. En het aan jouw is of je het geven wil of niet.

Treden de locatie binnen, doen de tassen in een kluis en betreden de zaal. Om vervolgens een beleving te ondergaan die nog veel specialer en mooier is dan ieder van ons twee, had kunnen bedenken vooraf. Het maakt een overweldigende indruk bij ons beide.
De zaalwachter geeft ons gaandeweg nog een tip over de mogelijkheid een muur te kunnen “manipuleren”.
En helemaal leuk een Engelstalige dame die daar ook een bezoekster is, geeft mij een compliment over mijn kleding en vraagt of zij op mijn camera misschien een paar foto’s van ons samen mag nemen, in de entourage waarbinnen we zijn en waar zoveel gebeurd.
Daarna maak ik ook een paar foto’s voor haar, van haar en nog veel meer van dat wat we deze middag aan het aanschouwen en beleven zijn.

Voordat we weer buiten stappen, snuffelen we nog even het winkeltje door en geef je mij nog een cadeau kaart met de afbeelding van de dame die een hoofdrol in deze tentoonstelling is (Eva).

Buiten zoeken we een terrasje op om even bij te komen van wat we hebben ervaren zojuist. En als je mij vraagt wat ik wil drinken, dat besteld en vraagt of je ook even een sigaret zou mogen, zie ik hoe ontdaan en vol emotie je bent. Als ik er over begin schiet je vol en zegt het geweldig te vinden dat ik met je mee heb willen gaan en dit samen heb willen doen. Moe, de emoties spelen bij ons beide en de overgebleven indrukken van deze middag zijn nog steeds heftig aanwezig.

Ik vraag of je eten thuis hebt, antwoord is bevestigend (en je rekent onze drankjes af). Op de terugreis naar jou huis, geef je alsnog de 20 euro met daarbij de uitleg, benzine kost u ook geld en is ook duur Meesteres.

Bij jouw huis aangekomen blijft op je verzoek de halsband om, gaat op je knieën en bedankt mij op gepaste manier, zoals dat altijd bij jouw en mij, tussen ons, zo is. De halsband, die komt later wel weer bij mij terecht, voor jouw voeld die nog even als verbintenis nu en een (zoals jij het noemde) "de veilige haven die je gemist had".

Bij het binnenstappen van mijzelf, in mijn huis, start ik de computer op en zie in eerste instantie geen getallen staan, rechts boven, in mijn fora profiel.Tegelijkertijd hoor ik mijzelf zeggen "moe te worden dat weer niemand het heeft opgenomen voor me". Als ik één van mijn andere mensen aan de lijn heb, hoor ik dat die heeft gekeken maar niets heeft kunnen vinden. En blijkt dat de keutel zijn drol blijkbaar al snel weer heeft ingetrokken (het moet een uur of 4 er hebben gestaan). Niet het lef heeft gehad blijkbaar, mijn antwoord en zijn berichtje te hebben laten staan. Gemixte emotie komt voorbij. Zonde dat dit de hele dag in mijn hoofd sluimerend aanwezig was geweest.

De digitale tentoonstelling van Gustav Klimt. (https://www.fabrique-lumieres.com/nl) het Westergas terrein.

Een happening die alle (be)kijk tentoonstellingen on-evenaart. Je kijkt niet naar, je bent een onderdeel in het geheel.
Waarin zichtbaar alles, ALLES van je meeneemt, in een reis langs projecties. En je daarbij meeneemt in een zintuigen beleving van zien, voelen, ervaren, beleven, hoorbaar en verrassend. In een show van licht en donker, met een variëteit aan kleuren en overlopende / door elkaar lopende beelden en afbeeldingen. Niet alleen wat je ziet maakt dit een totale belevenis die diep gaat. Ook de klassieke muziek waaronder natuurlijk de (niet mogen ontbrekende) Weense Wals. En zeer vriendelijke medewerkers die je middag compleet maken met meedenken, behulpzaam en service gericht zijn. Dank aan al de medewerkers van de tentoonstelling.

En natuurlijk mijn slaaf.