Een “ring”. De Symboliek die staat voor een groot onderdeel binnen de SM.

Omdat alles begon met een uitgave van de MassaD toen, kan ik niet anders dan het nu ook een symbolisch einde te geven in een uitgave van de MassaD.

Een relaas tussen een Professionele Meesteres en klant die beide voldoening gaf. 

Diep geraakt, dankbaar en even stuk. Mijn slaaf is niet meer,

Mijn slaaf is niet meer, 31 Mei 2016.

Vanmiddag (03/06/2016) bij het opstarten van de computer zat er een mail in. Bij het zien wie de verzender is en wat als onderwerp stond, wist ik al waar ik aan toe was en wat mij te wachten staat te lezen bij het openen ervan.

Terwijl ik mijn adem inhoud en op openen klik volgt de bevestiging. Ik lees wat in de mail geschreven staat en tegelijkertijd voel ik grote druppels langs mijn wangen naar beneden glijden.

Mijn klant met de hoogste leeftijd is niet meer, hij is overleden.

Afgelopen januari heb ik nog zijn 90e verjaardag met hem mogen vieren en we gingen samen op naar de volgende, was het plan. Nu gaat deze volgende nooit meer gehaald worden. Wat blijft zijn herinneringen aan een enorme hechte, diepe onnavolgbare, sterke, voldoening gevende band tussen een Meesteres en een slaaf. Een relatie tussen een Meesteres en een slaaf die zeven jaar heeft mogen duren. Hij zocht contact met mij nadat hij de MassaD 240 had gekocht en daarin stuitte op mijn interview. Zoals hij zelf vertelde “na het lezen van dat interview wist ik dat ik bij U moest zijn, dat U de Meesteres bent die ik nodig heb”. Gelijk daar achteraan kwam de rest van de uitleg die alles compleet maakte. Hij had de MassaD al heel lang niet meer gekocht omdat het blad zo langzamerhand eigenlijk toch steeds hetzelfde was had hij gezegd. Maar deze/dit betreffende nummer had hij moeten kopen zonder eigenlijk te weten waarom en dus had hij dat maar gedaan. Ik vertelde hem dat niet altijd alles te verklaren is maar dat soms dingen gewoon zo moeten zijn. En dit zou dus één die onverklaarbaar dingen zijn, geregisseerd om ons met elkaar in contact te brengen.

In het begin kwam hij naar de studio, iedere maand keurig op afspraak om dingen te beleven en te strijden voor zijn Meesteres. Toen dat wat moeilijker werd was het heel normaal om dan naar zijn huis toe te gaan en hem daar de sessies te laten ervaren. Uiteindelijk ben ik met hem meeverhuisd toen thuiswonen voor hem geen optie meer was en hij zijn intrek nam in een verzorgingshuis. Hier had hij zijn eigen kamers maar kon beneden mee eten en er was een bel om te gebruiken wanneer dat nodig mocht zijn.

Onze sessies gingen daar gewoon door en af en toe wanneer hij de studioruimte heel erg miste kwam hij met het taxibusje dan ook weer naar mij.
In het verzorgingshuis werd ik een bekend gezicht, zeker eens in de maand was mijn route die kant op om een middag of avond bij hem door te brengen. De ene keer kwam ik als Dokter, de andere keer als Meesteres naar hem toe maar altijd was het eerste wat ik zag bij het binnenstappen van zijn kamer een big smile, blije stralende ogen en een mannetje wat zijn gespannen nerveus zijn niet geheel kon verbloemen.
Waar het bij hem thuis improviseren was geweest met de huisraad, zo had hij meer dan eens gebonden gelegen op of over de salontafel, zijn bed, of ….., zijn nieuwe huis was veel kleiner en bracht daarmee ook andere mogelijkheden en obstakels met zich mee. De grote salontafel werd ingekort weer aan hem teruggegeven, hij wilde die niet kwijt, maar zijn zoon vond hem veel te groot voor de ruimte. Een tweepersoonsbed werd een één persoon en daar waar eerst nog een badkuip behoorde tot de mogelijkheden in zijn eigen huis was hier een doucheruimte met een douchestoel aan de tegels geschroefd.

Maar altijd als ik binnenstapte was daar zijn gezicht, hij die mij welkom hete mij aansprak met u en Meesteres, die mijn jas aan wilde pakken en de koffie die hij klaar had staan.
Altijd ook was daar iets om mij extra mee te verwennen, mij mee te dienen zoals bloemen, gebak, de chinees werd gebeld voor bezorgen en één keer had hij ook zelf geprobeerd te koken. Want zijn Meesteres hoorde verzorgt te worden.
Al liet hij wel in het begin nog weten een passieve slaaf te zijn en dingen als mijn voeten masseren was dan ook niet aan hem besteed.

Met de jaren die voorbij gingen veranderde hij ook, veranderde wij beide. Ik werd voor hem steeds belangrijker in zijn leven een steeds groter onderdeel in zijn leven alles werd met mij gedeeld, wat zijn zoons deden, de vakantie waar hij op mee genomen werd door zijn zoon, de geboorte en ziekte van zijn achterkleinkind, de problemen aan de eettafel beneden, de ruzie met de directrice, het personeel. Ook de belangrijke dagen die hij nog steeds mee mocht maken vanuit zijn tijd uit het leger, nu voor de oudgedienden.
Hij vertelde vaak over zijn jaren geleden overleden vrouw, de moeder van zijn fantastische kinderen en hoe hij haar graf bezocht net zo trouw als hij naar mij toe was. Zij en ik waren de twee meest belangrijke vrouwen in zijn leven voor altijd. Op een avond toen ik bij hem was haalde hij een doos tevoorschijn met sieraden erin. Het waren alle sieraden van zijn overleden vrouw, al die sieraden die hij haar ooit in hun huwelijk had gegeven. Hij haalde er een set uit van een ketting en bijbehorende armband en gaf die aan mij hij wilde dat ik die had en om te voorkomen dat het anders zou lopen was het belangrijk voor hem daar nu tijd aan te besteden. En hij haalde de zilveren slavenarmband van zijn overleden vrouw ook tevoorschijn, deze wilde hij bij mij zelf omdoen. Dit sieraad had naast hun trouwringen de meeste waarde voor hem en het was dan ook niet anders dan dat deze armband nu voor mij was. Het raakte me enorm diep, ik wist zo ook absoluut wel, wat ik voor hem betekende en dat hij mij nu dit sieraad wilde geven maakte mij nederig en deed mij eens te meer beseffen dat ik hem nooit meer zou kwijtraken, hij was mijn slaaf.

Hoe ouder in leeftijd hij werd hoe meer zich kleine kwaaltjes aan diende en hoe meer hij de gave had te genieten van dat wat wel was. Sinds zijn zicht steeds slechter werd werden mijn zwart met mascara dik aangezette ogen steeds belangrijker voor hem. Hij kom in ze verdrinken en hij zocht ze ook voortdurend op, geen moment wilde hij ze missen.
Omdat de jaren steeds meer gingen gelden veranderde er nog meer, het halen van een winkel werd wat moeilijk omdat het een te grote afstand was, dus werd hij inventiever in het bedenken van oplossingen. Met de kerst had hij een rode piama aan getrokken als verrassing voor mij om mijn kerstslaaf te mogen zijn, dan weer had hij een jurkje gemaakt van een vuilniszak. Hoe dan ook wilde hij mij altijd verrassen. Uiteindelijk had hij met de kok van het verzorgingshuis afgesproken dat die steeds iets lekkers zou maken zodat hij mij daarmee kon verwennen in zijn slavenhuis.
En hij spaarde de mandarijnen op die bewoners en hij dus ook, standaard altijd kregen bij hun eten 's avonds beneden, zodat hij die aan mij mee kon geven. Uiteindelijk was het ook zijn taak om te zorgen dat ik gezond bleef vond hij.

Ja hij was slaaf en het was zijn slavenhuis waarin ik kwam. Slaaf zijn was een naam die hij met trots droeg een geuzennaam die hij had verdiend, dat waarvoor hij vocht om het te mogen zijn van mij. Hij wilde niets liever dan mijn slaaf zijn. Zichzelf mijn slaaf te mogen noemen.

Daar waar passief zijn nog een uitspraak was geweest jaren geleden was ook dat gaandeweg veranderd. Iedere keer als ik kwam begonnen we met koffie en vertelde hij honderduit over van alles wat hij had meegemaakt. En hij vroeg mijn voeten, iedere keer belande deze op zijn schoot, deed hij mijn hakken met beleid uit en masseerde hij mijn voeten met zijn handen. Soms nam hij mijn voet mee omhoog naar zijn mond om even op mijn tenen te kunnen sabbelen en daarna mijn voet weer netjes op zijn schoot neer te leggen en de massage te vervolgen. Het masseren van mijn voeten werd zelfs belangrijker dan het roken van een sigaret en dat op zichzelf al was alles zeggend.

Al jaren had hij een letter s van mij aan zijn sleutelbos bevestigd zitten en een opdracht die hij erbij had gekregen was dat deze altijd zichtbaar op tafel moest liggen als ik binnenstapte. hij deed dat, geen enkele keer had hij dat vergeten.

Langzaam ging hij steeds verder achteruit in gezondheid en hele sessies waren niet meer mogelijk, dus werden het kleine korte stukjes dat ik hem in zijn lurven en bij zijn slavenlijf greep.
Niet omdat het moest maar omdat hij dat nodig had met alles wat hij was. Zijn tepels waren immers van mij, zijn billen behoorde mij toe, hij wilde mijn Gouden Douche verdiend hebben, en uiteindelijk werd een sessie met woorden een steeds groter deel. Hij genoot.

De dag nadat ik geweest was vergat hij nooit even te bellen, gewoon uit zichzelf om even te vragen of ik goed was thuis gekomen en om zijn Meesteres te bedanken voor zijn opleiding. Omdat opdrachten krijgen iets was waar hij naar uit zag en voor hem wel degelijk hoorde bij zijn opleiding had hij de vaste opdrachten van mij gehad zoals de s aan de sleutelring o.a. en verraste ik hem ook geregeld met een nieuwe opdracht. Het was voor hem een eer dat te mogen volbrengen.

Zelf vond hij het ook belangrijk om mij het respect te geven wat ik hoorde te ontvangen dus al nam het een kwartier aan tijd in beslag altijd ging hij op zijn knieën als ik binnen was gestapt, kuste mijn voeten, boog zijn hoofd en sprak “Lieve Meesteres wat ben ik blij dat u er bent, uw slaaf staat u ter beschikking om ermee te mogen doen wat u goeddunkt”.

Zijn slavenhuis was mijn huis dus ook alles erin. Daarom stond zijn stoel altijd voor mij klaar als ik er was. Een stoel die hij van zijn zoons had gekregen van bruin leer die op vele manieren te stellen was. De rugleuning kon rechter of juist meer naar achteren. De zitting kon gekanteld worden wat uitstappen makkelijker maakte, het voordeel kon omhoog waardoor het als voetenbankje gebruikt kon worden enz. Het was zijn beste stoel dus natuurlijk behoorde die mij toe wanneer ik bij hem was. Hij zat dan op een gewone eetkamerstoel tegenover mij, tenzij ik hem had gezegd een kussen op de grond te leggen en daarop plaats te nemen.

Langzaam kwam bij hem het besef dat er onherroepelijk dingen veranderde en werd hij bang om dood te gaan. Dus sprak ik duidelijk met hem af dat hij mij niet/nooit kwijt zou raken, tenzij hij dat zelf wilde. En dat ik altijd bij hem zou blijven komen.

Dus uiteindelijk was het punt zover dat hij de koffie had gezet en ik zelf de kan naar de tafel droeg en voor ons inschonk. Dat hij zelf in zijn eigen stoel mocht zitten en ik de eettafelstoel nam. En dat hij altijd mij mocht bellen 24 uur per dag op ieder moment dag en nacht.
En natuurlijk was geld allang niet meer in beeld. Mijn ogen, mijn stem, mijn voeten op zijn schoot die hij streelde met zijn handen en ons samenzijn was voor beide genoeg.

Toen hij in het ziekenhuis lag pas geleden heeft hij naar mij gevraagd, maar ja de persoon die gehaald werd door zijn kinderen was een verpleegkundige met de diezelfde naam Jacqueline.

Hij knapte weer op en kwam weer thuis de eerste die hij belde was zijn Meesteres en natuurlijk ben ik naar hem toegegaan. We hebben gepraat, gelachen, herinneringen opgehaald.
Hij begon over die drie keer in zijn hele leven bij mij dat hij mij ontiegelijk kwaad had gemaakt en hij mij bijna kwijt was geraakt. En hoe blij hij is mij te hebben mogen houden en te mogen dienen.

En weer gaf hij mij dat ontegenzeggelijk grote compliment, de reden wat maakte dat hij alle respect heeft voor mij en ook nimmer nooit zal verliezen.

“Meesteres waardoor u het bij mij gemaakt heeft is, omdat u nee ook echt een nee is. Anderen zeggen nee maar doen uiteindelijk toch wat ik wil en u niet. Bij u lukt dat niet en nooit”.

”Anderen die zich meesteres noemden gingen vroeg of laat toch altijd bloot. U heb ik nog nooit en zal ik ook nooit bloot zien”.
“Dat is waarom u het voor mij bent en ook de enige voor mij altijd zal zijn.”

Toen ik die afgelopen 21e mei met hem naar de lift ging, had hij nog verteld nu vanaf vandaag een tafel te krijgen waar leuke mensen aan zitten om samen mee te eten. En bij de voordeur ben ik blijven staan en zag hoe hij naar zijn nieuwe eettafel werd begeleid door een medewerkster die naast hem door haar hurken ging om de andere aan hem voor te stellen. Hij bood zijn mede tafelgenoten een drankje aan en de medewerkster keek naar mij met een blik van het gaat goed ga maar. Terwijl hij heerlijk zat te eten en te praten met die leuke mensen aan zijn tafeltje reed ik dan ook bij hem vandaan.
Zoals altijd belde hij mij ook nu weer de volgende ochtend.

Wat mij nu rest zijn tranen, herinneringen en een weg vinden in het afsluiten van,

En aanstaande maandag bij de uitvaart onze bloemen waar hij zo van hield.
Een merkteken van mij, sinds lange tijd op zijn lichaam, waar hij zo ontzettend trots op was en heel vaak met zijn vingers overheen voelde, neemt hij mee zijn graf in. En een paar heel symbolische dingen gaan hem ook begeleiden op zijn reis.

Een reis die hij nu verder zal moeten maken zonder mij.
Maar vergeten zal ik hem nooit en hij weet dat ook niemand zijn verworven plek bij mij ooit in zal kunnen nemen.

Het ga je goed Mijn slaaf.
Ik ga je slavenlijf ontzettend missen, ik ga jouw hele zijn missen.

© Mrs. Jacqueline

Aangeleverd bij de MassaD voor plaatsing in uitgave: 279 d.d. 11/06/2016.